Η
φάση ξεκίνησε πριν δυο χρόνια, όταν
έπρεπε να δώσουμε με τον ογκόλιθο της
υποκριτικής τέχνης Πασχάλη Αραμπατζή
τις διπλωματικές μας εξετάσεις στο
υπουργείο πολιτισμού (μεγάλη η χάρη
του), για να πάρουμε το πολυπόθητο πτυχίο
ηθοποιού (πιθανότατα το πιο άχρηστο
πτυχίο όλων των εποχών).
Έχοντας
περίπου δυο χρόνια να ανεβώ σε σκηνή,
αισθανόμουν λίγο σαν βετεράνος. Δεν
ήξερα τι να επιλέξω για το αρχαίο,
προσανατολιζόμουν στον αγγελιαφόρο
από τις Βάκχες, αλλά δεν τρελαινόμουν κιόλας. Παρά το γεγονός ότι είμαι
εξαιρετικός ηθοποιός, το να παίζω χωρίς
συμπαίκτη δεν μου αρέσει πολύ. Μάλλον
φταίει που είμαι πολύ ταπεινός.
Ο
ογκόλιθος Αραμπατζής είχε επιλέξει να
κάνει αγγελιαφόρο από Πέρσες. Το διαβάζω,
μου αρέσει, του προτείνω να το κάνουμε
μαζί. Εκείνος δέχεται, παρά το ότι η μοναδική προηγούμενη συνεργασία μας είχε σαν αποτέλεσμα αυτό (πούστη Τέλη,
θα στην καταστρέψω την καριέρα):
Το αποτέλεσμα μας δεν ήταν κακό, και περάσαμε
και καλά, και περάσαμε και στις εξετάσεις (θρυλική ήταν η στιγμή που για ογδοηκοστή πέμπτη φορά ο Αραμπατζής βροντοφωνάζει
σε πρόβα το “Νυν υπέρ πάντων ο αγών”
και ακούγεται από τη διπλανή αίθουσα “ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΜΑΣ”). Πάνω στον ενθουσιασμό
συζητήσαμε λίγο μήπως κάποια στιγμή το
κάναμε και ολόκληρο το έργο. Μας πρόλαβε
όμως η Κοντούρη και αφήσαμε τις σκέψεις
στην άκρη.
Τον
περασμένο Γενάρη η σχολή του Βουτσινά
μας πρότεινε να συμμετάσχουμε στη γιορτή
για την παγκόσμια μέρα θεάτρου. Τότε
μου έσκασε η ιδέα μήπως πάμε να δείξουμε
το κομμάτι του αγγελιαφόρου. Μιλάμε
με τον Πασχάλη, του αρέσει η ιδέα, αλλά
επειδή βαριόμαστε να δείξουμε το ίδιο
λέμε να βάλουμε και μια Άτοσσα για να παρουσιάσουμε ολόκληρο το πρώτο επεισόδιο.
Καθόμαστε
και κοιτάμε τα πιθανά ονόματα κοριτσιών
που θα μας ενδιέφερε να πάρουμε. Γενικά
δεν μας κάθονταν καμία ιδιαίτερα καλά
(με το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης
να το έχει ο Αραμπατζής για αυτό το
γεγονός, όσοι τον ξέρετε καταλαβαίνετε) και πέφτει η ιδέα μήπως πούμε
στον άρτι απολυθέντα από το στρατό
Δημήτρη Κοΐδη. Κατά την προσφιλή μου
συνήθεια, στην αρχή διαφωνώ διότι “Αρκετά
πια με τους άντρες που παίζουν γυναικείους
ρόλους κλπ, κλπ", αλλά λίγη ώρα μετά που
το ξανασκέφτομαι μου αρέσει. Παίρνω
πολύ διστακτικά τον, γνωστό για την
απέχθειά του προς τις τραγωδίες, Κοΐδη
και του προτείνω μετά από έναν μεγάλο
πρόλογο (σκέψου το λίγο, μην το πάρεις
αρνητικά από την αρχή, θα βρούμε τρόπο
να το κάνουμε να μας αρέσει κλπ) για να
πάρω την απάντηση “Τέλειο, μέσα. Πότε
αρχίζουμε;” Ίσως βέβαια έπαιξε ρόλο
και το γεγονός ότι λόγω στρατού του είχε
λείψει το άθλημα και θα έπαιζε και την
ωραία κοιμωμένη σε εκείνη τη φάση.
Η
παρουσίαση μας στη μέρα θεάτρου δεν
πήγε άσχημα. Και τότε ερρίφθει ο κύβος.
Θα το κάνουμε όλο. Οι τρεις μας.
Δεν
θυμάμαι πώς ακριβώς, αλλά προέκυψε η
ανάγκη να ζητήσουμε βοήθεια και από τη Στελλίνα τη
Βογιατζή, κυρίως για να επιβλέπει τα
αρχικά εργαστήρια στα Viewpoints
και για τη φωνητική διδασκαλία. Κατά
τη προσφιλή της συνήθεια όμως, σιγά
σιγά παρεισέφρεε όλο και περισσότερο
στην παράσταση, μέχρι που στο τέλος
απέκτησε και ρόλο-έκπληξη!
Από
τότε δουλεύουμε σιγά,σιγά για να φτιάξουμε
την πιο δύσκολη και επικίνδυνη παράσταση
παράσταση με την οποία έχουμε καταπιαστεί.
Έχει πολύ ενδιαφέροντα συμβολισμό το
γεγονός ότι το πρώτο ολοκληρωμένο έργο
με το οποίο ασχολούμαστε ως Προσεχώς SUBWAY είναι, κατά
κάποιον τρόπο, το πρώτο έργο του παγκοσμίου
θεάτρου. Ελπίζω να μην αποδειχθούμε
τόσο άφρονες όσο ο Ξέρξης, και δεν
καταποντιστούμε από το βάρος αυτού του
εκπληκτικού, φανταστικού και
απίστευτα καλογραμμένου αριστουργήματος. Διότι, όπως λέει και ο Δαρείος: όταν ανθήσει η υπεροψία, μεστώνει της καταστροφής το στάχυ, κι έχεις μονάχα δάκρυα να θερίσεις.
Τουλάχιστον, αν το πάθουμε, το πολύ-πολύ να φάμε λίγο
κράξιμο.
Δεν
θα έχουμε πάρει ένα ολόκληρο έθνος στο
λαιμό μας.
Και
για να προβάρω το λόγο που θα εκφωνήσω στην τρίτη μου βράβευση, οφείλουμε να
ευχαριστήσουμε τους Γιάννα Τσόκου,
Δήμητρα Μήττα, Χρήστο Στεφανίδη, Αλέξανδρο
Βογιατζή, Μάριο Αποστολακούλη και Στέλιο
Παρασκευά, οι οποίοι βοηθούν αφιλοκερδώς στο να πραγματοποιηθεί
αυτή η παράσταση. Έχει κι άλλους, αλλά εκείνοι πληρώνονται, οπότε να πάνε να γαμηθούνε.
Λυπάμαι πολύ που δεν έχω την ευκαιρία να δώσω συγχαρητήρια στον τεράστιο
μεταφραστή Παναγιώτη Μουλλά, ο οποίος
μετέφραζε το κείμενο του Αισχύλου επί 30 και
πλέον χρόνια, για να φτάσει σε ένα
εξαιρετικό αποτέλεσμα, με βάση το οποίο
φτιάχνουμε την παράστασή μας. Αν δεν ήταν αυτή η μετάφραση, μάλλον δεν θα
καταπιανόμασταν ποτέ με αυτό το εργό.
Τα λέμε στο Black Box, τον Οκτώβριο!
Και
όπως λέει και ο Δαρείος:
Φίλοι να 'στε
καλά, και με όλα σας τα βάσανα να χαίρεστε
την ηδονή της κάθε μέρας.
Γιατί τα πλούτη
στους νεκρούς διόλου δεν ωφελούν.
Υ.Γ. Έχω αρχίσει να κάνω κι εγώ βλάχικα promo. Πραγματικά, σιχαίνομαι τον εαυτό μου.
At least, δεν έχω πέσει τόσο χαμηλά (δεν θα ήταν και εύκολο) όσο η Βογιατζή: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=940975495994765&set=gm.481447132029031&type=1&theater
